بررسی اسیب شناسی و بالینی ضایعات خوش خیم و بدخیم آنوس در طی سال های ۱۳۸۵ لغایت ۱۳۹۵ در بیمارستان شهید صدوقی یزد

مقدمه: درگیری آنوس و پوست اطراف آن یکی از شکایت های معمول در درمانگاه گوارش می باشد و با این حال نئوپلاسم های کانال مقعد و پوست غیر معمول است. این مطالعه با هدف بررسی کلینیکوپاتولوژی ضایعات خوش خیم و بدخیم آنوس انجام گرفت. روش بررسی: کلیه بیمارانى که در طى سال هاى ١٣٨٥ الى ١٣٩٥ با تشخیص اولیه ضایعه آنال تحت بیوپسى و یا اکسیزیون قرار گرفته بودند و به بخش پاتولوژی بیمارستان شهید صدوقی یزد مراجعه کرده بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک از جمله سن، جنس، علائم بالینی و تشخیص هیستوپاتولوژیک وارد چک لیست از قبل تهیه شده گردیدند. سپس توسط نرم افزار اماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل اماری قرار گرفتند.موارد pv کمتر از ۰.۰۵ ار لحاظ اماری معنی دار تلقی شدند. یافته ها : از کل1662 بیمار 934 نفر مرد (56.2%) و 728 نفر (43.8%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 42.4 با انحراف معیار 15.7 سال و دامنه تغییرات 15 تا 87 سال بود. شایعترین تومور بدخیم ناحیه آنوس آدنوکارسینوما (76.5%) و سپس ملانوم بدخیم (17.6%) بود. فراوانی تومورهای بدخیم در مردان بیشتر از زنان بوده است. شایعترین علامت در بیماران مبتلا به تومورهای بدخیم، خونریزی بود. شایعترین ضایعه خوش خیم هموروئید (66.5%) بود. اکثریت ضایعات خوش خیم در سنین زیر 50 سال بوده اند و شایعترین علامت بالینی در تومورهای خوش خیم احساس توده (63.3%) بوده است. نتیجه‌گیری:در این مطالعه بر خلاف سایر مطالعات ادنوکارسینوم انوس شایع ترین تومور بوده که فراوانی ان در جنس مذکر بیشتر بوده است.